Dar es Salaaam

Hoewel we onze eerste foto's zelf niet zo bijzonder vinden, hebben we besloten om er toch maar een eerste echte update van te maken. Dat geeft tenminste een beetje een beeld van hoe het hier is en dat maakt ons reisverhaal natuurlijk ook wel compleet.
Dus, om bij het begin te beginnen, eerst een foto van onderweg naar Tanzania. Zoals in ons gastenboek en in de nieuwsberichten staat beschreven vlogen we niet, zoals gepland via Londen, maar via Dubai. En daar hebben ze mooi Arabisch schrift op de borden, waar we onze vlucht naar Dar es Salaam in het Arabisch (onderste regel, vlucht 725) op wilden vastleggen. Verder was het vliegveld niet bijzonder en hebben we van Dubai helaas niks kunnen zien, want we bleven in een transfer ruimte.

Zoals ook in het eerdere nieuwsbericht gezegd, sliepen we bij de paters in Mikocheni, waar we vanuit een bijgebouw, dat nog niet af is, net de zee konden zien. Hoewel de zee hemelsbreed dichtbij was, konden we er niet makkelijk naartoe, want dat is allemaal afgesloten door gebouwen. En als je ergens wel tussendoor een weggetje neemt naar de zee, dan word je gewaarschuwd dat het er niet veilig is. Want wat vissers lijken, schijnen met messen uit het water te komen om op mensen te vissen... Dus we zijn maar wat kilometers verder, bij de bescherming van een resort met een taxi naar het strand geweest. Maar omdat dat ook weer niet is wat we zoeken, hebben we daar alleen een korte wandeling gemaakt en daarna een iets langere wandeling terug naar het hostel. Zelfs met wolken, blijk je daar goed van te kunnen verbranden.

Nogmaals het uitzicht naar zee, een andere kant op vanaf ons hostel.

Het mooie naambordje van ons hostel.

Het binnenplaatsje van ons hostel, met daarop de auto van een Deense missionaris, met de tekst Yesu Anakupenda (Jesus loves you). Deze aardige man, die ons vanwege zijn accent en baardje een beetje deed denken aan Prins Bernhard, heeft ons een dag op sleeptouw genomen en een museum, een marktje en wat dingen laten zien in Dar es Salaam.

Het straatbeeld voor ons hostel, wat nu wel heel rustig was. Met name rond de spitsuren wordt het er heel druk.

Onze sfeervolle kamer.

We hebben de eerste giraffe kunnen spotten :) .

De eetkamer, waar we aan de ronde tafel hebben ontbeten en gedineerd, met alle andere gasten en paters. Heel gezellig en iedereen was superaardig, er werd door iedereen voor ons gezorgd, maar het is ook wel weer leuk om gewoon samen in een restaurantje te eten.

Vanuit Dar es Salaam heeft pater Aloysius voor ons een kaartje geregeld voor een bus naar Mbeya. We wilden eigenlijk met de trein gaan, maar die gaat maar twee keer per week en was voor deze week al volgeboekt. Dus we konden pas de volgende dinsdag daarmee vertrekken. Bovendien was het niet toegestaan om samen in 1 coupé te zitten, tenzij we de hele coupé wilden afhuren. Maar dan moesten we wel meer dan het dubbele betalen... En dan waren we 72 uur onderweg, tenminste als we geluk hadden, want vaak heeft de trein meer dan 12 uur vertraging. Dus hoe aantrekkelijk dat ook allemaal klonk, de bus leek een wat meer praktische en goedkopere optie. Maar we waren wel heel blij dat we een Tanzaniaan bij ons hadden die de tickets regelde, want het busstation was een gekkenhuis. Iedereen schreeuwt en roept en trekt en wil je een kaartje verkopen. Maar als je bij de verkeerde koopt, dan kom je niet in de stad waar je wil zijn en is je geld verdwenen. En als het zelfs voor een lokale bewoner van het land al zo lastig blijkt te zijn om het juiste ticket te kopen, dan was ons dat zelf waarschijnlijk helemaal niet makkelijk gelukt. Toen we het ticket uiteindelijk hadden, was het ook nog een uitdaging om de juiste bus te vinden, want er staan er nogal wat. Gelukkig kregen we ook daarbij hulp van een betrouwbare Tanzaniaan (toch handig, die connecties via zo'n hostel), waardoor dat ook beter lukte. Vervolgens was er een probleem met onze plaatsen, want de nummers van onze tickets klopten niet met de stoelnummers in de bus, waardoor we niet meer naast elkaar zouden komen te zitten. Gelukkig snapten de andere passagiers dat we dat wel wilden, dus ze boden zelf al aan om te ruilen. Maar toen was het nog niet goed en moest ons ticket nog eens bekeken worden en nog eens. Veel geschreeuw naar elkaar onderling en nog eens kijken. Toen moesten we onze stoelen verlaten en een plaats naar achteren gaan zitten. Anderhalf uur later waren ze nog steeds bezig met onze tickets en de plaatsen en moesten we opnieuw onze tickets geven en werden daarop de stoelnummers veranderd. Later bleek dat dat te maken had met het feit dat ze langs politiecontroles en over weegbruggen moeten. Bij de politiecontroles moesten ze soms de pasagierslijst geven en dan kwam iemand de bus in om te kijken, die knikte even, ging weer weg en dan mochten we door. :-S En als we bij zo'n weegbrug kwamen, dan sprongen alle voorste passagiers op en die gingen achterin de bus staan... blijkbaar konden ze daarmee het gewicht beïnvloeden. En anders hadden wij steeds moeten opspringen. Op een gegeven moment werden we toch te zwaar en moesten er mensen uit, die dan een taxi namen tot een paar honderd meter na de weegbrug en dan kwamen ze er weer bij in de bus... systeempje...
Verder was er gezegd dat de rit negen uur zou duren, maar dat leek ons al kort, want het is 900 kilometer, dus dan zou de bus gemiddeld al 100 kilometer per uur moeten rijden. Dat zou best knap zijn in de bergen en de dorpjes hier. Dat probeerde de chauffeur toch wel te halen, want hij scheurde als een idioot, soms zo erg als het bergaf ging dat we het gevoel hadden dat we kort daarna op zouden stijgen. Maar goed, met de hand op de toeter en de voet op het gaspedaal schijn je hier heel snel een heel eind te kunnen komen. Dat er ook dagelijks heel veel ongelukken gebeuren, werd ons pas later verteld. Maar goed, wij hebben het overleefd, alleen duurde de rit dus wel 14 uur. En wat ook grappig was, we stopten op een gegeven moment en met veel geschreeuw werd duidelijk gemaakt dat we gingen lunchen. Wij dachten, ook met Indonesië in ons hoofd, dat we dus een pauze van een half uurtje zouden hebben o.i.d. en zagen meer bussen en mensen die borden eten aan een tafel hadden. Dus we kochten wat broodjes en gingen rustig zitten, maar Yvonne had het gevoel dat er iets niet klopte en wilde bij de bus gaan kijken, want we hoorden al getoeter. En inderdaad, iedereen zat binnen tien minuten alweer in de bus, de chauffeur had al gestart en we moesten alweer verder. Dus niks rustig eten, geen tijd voor wc, op de weg en verder! We vroegen ons nog af of ze echt zonder ons verder zouden zijn gegaan. Waarschijnlijk wel.

Nadeel van de lange rit was ook dat we nu in het donker aankwamen, wat niet gepland was. En dat in een stad, waarvan word gezegd dat je er na 19:00 uur niet op straat moet zijn. Zelfs op de website van hotels staat het geschreven, dus dan zal het vast geen onzin zijn. Dus daar sta je dan, met je tas. We wisten dat er twee hostels bij het busstation zaten, die oké zouden moeten zijn. Maar de ene was vol en de andere had nog 1 kamer, onderin bij het kolenhok, alles stond blauw, de douche was zwart van het vuil en de troep, alles was smerig... Dus ja, gaan we daar slapen? Wij vonden van niet. Er was een mannetje met ons meegelopen, die ons ook wel wilde begeleiden naar wat hostels in het centrum. Het was heel dichtbij en veilig, zei hij. Op dat moment hadden we niet veel keus en we hadden het idee dat we met hem erbij in ieder geval redelijk veilig zouden zijn. Natuurlijk weet je dat nooit, maar je vertrouwt maar op je gevoel. En dus gingen we verder op zoek, tot we uiteindelijk, bij het vierde hotel een beetje het gevoel hadden dat we een redelijke plek hadden gevonden. Alleen bleek het warme water niet meer warm te zijn, dus de douche was koud. Aangezien we hier op 1700 meter hoogte zijn en het dus buiten best fris is 's avonds, was dat niet zo lekker. We hebben er ook de eerste kakkerlak gevonden, maar goed, die kon ook uit onze tas uit de bus zijn gekomen. Oh ja, en in het bijbehorende restaurant, onze enige optie van die avond om te eten en de plek waar we ons inbegrepen ontbijt mogen nuttigen, daar lopen ratten van 30 cm. over de balken boven je hoofd. Maar ja, als de ratten het eten lusten, dan zal het vast goed zijn :) .
Maar goed, we hebben nog ons best gedaan, maar een betere optie qua hotel is er gewoon niet hier, binnen ons budget dan. Of we moeten meer buiten het centrum zoeken, maar daar zitten we ook meer afgelegen en schijnt er ook meer criminaliteit te zijn. Dus dan maar liever tussen de mensen, we doen het er maar mee.

Verder hebben we voor de komende week een planning gemaakt. We hebben voor de verandering alles eens georganiseerd voor de komende tijd, omdat een aantal dingen waar we naartoe wilden niet echt anders te bereiken zijn. Dat betekent dat we eerst drie dagen bij Lake Nyasa zullen zijn, in Matema Beach. Daar hebben we een redelijk luxe all-inclusive resort, jaja. Omdat het internet café al dichtging, konden we deze foto's en dit verhaal niet meer voor ons vertrek naar Matema posten, dus inmiddels zijn we alweer terug van Matema en staan die foto's bij de volgende pagina.