Entebbe

Donderdag 24 februari zijn we naar de Botanical Gardens in Entebbe gegaan. Dat was op zich een rustig parkje, maar niet helemaal de mooie, kleurrijke botanische tuin die we verwacht hadden. Grappig was ook dat we moesten betalen voor onze fototoestellen, maar eenmaal in het park bleek dat Yvonne op de allerlaatste dag twee lege batterijen bij zich had. Dus de foto's op deze laatste pagina zijn vrijwel allemaal van Marks hand, uiteraard wel op aanwijzingen van Yvonne :-). 

Het park ligt aan het Victoriameer, waar je dus leuke uitzichtjes op hebt.

We hadden veel vogels verwacht te zien, maar deze fish eagle was eigenlijk de enige die we hebben gezien.

Er waren ook geen uitbundige hoeveelheden bloemen of bijzondere planten. Dus met deze bescheiden bloem moesten we het doen vandaag.

Tenminste nog 1 beestje die zorgde voor wat kleur.

Wat wel leuk was, was dat er overal apen rondliepen in het park, in grote groepen en met heel veel kleintjes en pasgeborenen. Deze waren merkbaar gewend aan mensen, dus je kon gewoon tussen ze in gaan zitten en genieten van hun gekke sprongen.

Ook de zwart witte colobus aapjes sprongen en speelden hier in het wild.

En daarmee zijn we aan het eind gekomen van een bijzondere reis door Afrika. We zien het zelf als een reis van extremen, vooral in vergelijking met onze eerdere reizen. Want ten opzichte van vorige reizen:

- zijn we het meeste ziek geweest (en in sommige gevallen heftiger dan ooit);

- hebben we het meest ranzige bed ooit gehad op de Ssese eilanden;

- zijn we het meest afgezet door de lokale bevolking en tourgidsen in het bijzonder;

- hebben we de meeste en mooiste foto's gemaakt;

- hebben we het geluk gehad om de meeste en meest verschillende dieren te kunnen zien;

- was dit de duurste reis ooit;

- was het het minst hygiënisch qua voedsel;

- hebben we het langst op ons eten moeten wachten in restaurants ooit;

- hebben we de grootste armoede gezien;

- hebben we de meeste bedelende kinderen gezien;

- hebben we de engste nachten beleefd;

- waren dit de lastigste landen om zonder eigen vervoer te reizen (maar soms ook met eigen vervoer lastig);

- hebben we de meeste natuurparken gezien;

- hebben we de meeste autopech gehad;

- hebben we de duurste wasserette ooit gehad (30 euro voor een paar onderbroeken en shirts)

- hebben we de meeste stroomuitval gehad;

- heeft Yvonne de leukste verjaardag ooit gehad;

- hebben we de leukste oud en nieuw in het buitenland gehad;

Alles bij elkaar was het weer een memorabele reis, waarin we heel veel gezien en beleefd hebben. Een aantal dingen hebben daarbij het meeste indruk gemaakt, omdat ze vrij uniek waren en geen dingen zijn die we snel nog eens kunnen doen of zullen meemaken, zoals het gorillatracken, de tweede keer dat we gingen chimptracken en de boomklimmende leeuwen in Ishasha. 

Waar we toch het meeste tegenaan zijn gelopen in deze landen en Uganda in het bijzonder, is de mentaliteit van de mensen, waar we niet aan kunnen wennen. Die mentaliteit kenmerkt zich door sluwheid, slinksheid, achterbaksheid, hypocrisie, schaamteloosheid, leugens en pakken wat je pakken kan. Altijd heeft een ander het gedaan, is de regering corrupt, of de politie, maar zij zelf niet. We hebben ons verbaasd over het gebrek aan beschaving, medemenselijkheid en sympathie van de Afrikanen. Een goed en tegelijkertijd voor ons een schokkend voorbeeld daarvan was het verhaal van twee Duitsers die we tegenkwamen, die waren gaan fietsen van Fort Portal naar Masindi. Onderweg werden ze aangereden en de dader reed door. De Duitser sloeg over de kop met zijn fiets, de hele fiets lag in puin (we hebben de brokstukken ervan gezien) en de man was gewond aan zijn arm. De Afrikanen in de buurt lachten er gewoon om, niemand deed iets om te helpen of belde een ziekenwagen of iets dergelijks. Pas na lange tijd kwamen andere buitenlanders langs, die de Duitsers naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis hebben gebracht. We konden het verhaal van de Duitsers erg herkennen en het had ons ook kunnen overkomen tijdens één van onze fietstochten. Natuurlijk zijn er uitzonderingen en zijn niet alle Afrikanen hetzelfde. Maar een groot aantal bevestigt toch echt dit beeld, met name buiten de grote steden.

We hebben ons regelmatig afgevraagd wat wij anders konden doen of dat we misschien toch de verkeerde Afrikaanse landen hebben uitgekozen. We hebben verschillende benaderingen geprobeerd, zijn geduldig geweest, vriendelijk, humoristisch, beleefd, of juist boos of assertief. We hebben ook zeker niet goedkoop gereisd en verwachten ook niet voor een dubbeltje op de eerste rang te zitten. Maar wij hebben de indruk dat het handelen van de Afrikanen niet persoonlijk naar ons gericht is, maar gewoon een geaccepteerd onderdeel van deze cultuur. Ze zijn oh zo religieus, maar zorgen voor je medemens is niet zo vanzelfsprekend, vooral niet als het een blanke betreft. Zelfs weeshuizen worden leeggeroofd van schoenen tot matrassen aan toe. Deels is het begrijpelijk, want de armoede is hier nu eenmaal schrijnend. Aan de andere kant zien wij ook onderdelen van deze mentaliteit die deze situatie in stand houden en waar wij naar ons idee met wat voor ontwikkelingshulp of donaties dan ook, niets aan kunnen veranderen. En dat is best een treurige conclusie. 

Evengoed hebben we van (bijna) elke minuut genoten en zien we de minder prettige ervaringen als onderdeel van onze manier van reizen en het kennismaken met een land. Daarbij horen nu eenmaal drempels op je weg en zolang je er maar overheen weet te komen en er niet op blijft hangen, is er niks aan de hand. Zolang je de humor van dingen kan blijven inzien en je niet te druk maakt erom, dan vergalt het niet je reisplezier. Dat lukt ons gelukkig altijd en we komen uiteindelijk altijd wel weer op een leuke plek terecht, met leuke mensen en mooie natuur. 

Het bijhouden van de website is ons goed gelukt en we hebben ook genoeg fotomateriaal weten te verzamelen. Iedereen bedankt voor het volgen van en meeleven met ons en de enorme hoeveelheid berichtjes in ons gastenboek. Wij gaan ons mentaal voorbereiden op het koufront van Nederland en genieten van onze laatste maaltijd in Uganda (maar wel bij de Italiaan :-)) .