Chimps

Zaterdag 5 februari zijn we vertrokken richting Murchison Falls National Park. We wilden daar nog een keer een chimptracking doen, omdat die in Queen Elizabeth National Park niet helemaal was wat we ervan verwacht hadden. We hadden nog twee andere parken om dat te kunnen doen, Kibale en Kaniyo Pabidi Forest (in Murchison Falls national park). Volgens onze gegevens zouden we voor dezelfde prijs in Kibale drie uur mogen chimptracken en in Kaniyo Pabidi de hele dag. In dat laatste geval ga je met twee onderzoekers mee, die dagelijks de apen aan de aanwezigheid van mensen proberen te laten wennen en daarbij mogen ook maar twee toeristen mee. Alleen heb je in Kibale een kans van 95% om de chimps te zien en in Kaniyo Pabidi 85% en daar zouden ze minder op de grond en meer in de bomen zitten. In eerste instantie kozen we voor Kaniyo Pabidi, omdat we voor dezelfde prijs daar langer bij de chimps zouden kunnen zijn en het meegaan met onderzoekers maakt het een stuk minder een toeristische kermis. Maar toen we dat wilden boeken, bleken de prijzen ineens enorm gestegen en zou dat grapje 150 dollar per persoon gaan kosten. De gids van het tourbureau waar we boekten, had nog een andere suggestie. Hij kende een plek net buiten het nationale park, waar je bij een lokale suikerrietplantage ook chimpansees kon zien. Dat kostte maar 30.000 Ugandese shilling (= 10 euro) per persoon. Dat is nogal een verschil in prijs. We zouden daar 60% kans hebben om chimpansees te zien. We verwachtten er niet veel van, maar voor die prijs wilden we het wel proberen en als het echt niks zou zijn, konden we altijd nog een dure tracking er achteraan plakken. 

Het bleek uiteindelijk een geweldige chimptrack te zijn, veel en veel leuker dan in Queen Elizabeth national park. Deze chimpansees zijn ooit uit het Budongo forest gekomen, wat onderdeel is van Murchison Falls national park. Maar doordat er een enorme suikerrietplantage was gemaakt, konden ze niet meer terug naar het grote bos en zijn ze gebleven in het kleine stukje bos wat niet gekapt is voor de plantage. Dit stuk bos is eigenlijk te klein voor ze, er is niet genoeg voedsel voor ze. Daardoor hebben de omliggende dorpen vaak last van ze. Om te voorkomen dat de lokale bevolking de apen doodt of verhandelt, werken er nu rangers, die de apen aan mensen laten wennen, zodat ze inkomsten uit de toeristenindustrie kunnen krijgen. Dat geld gaat rechtstreeks naar de lokale bevolking, die tegelijkertijd bewust gemaakt wordt van het belang van bescherming van de chimpansees. Inmiddels is de groep chimpansees daar gegroeid van 15 naar 45, wat een teken is dat het project goed werk levert. Tegelijkertijd wordt daardoor het kleine stukje bos ook steeds problematischer qua voedselvoorraad voor de chimpansees, dus proberen ze allerlei bomen te herplanten voor ze. Het klonk als een goed project, waarmee ons geld op een goeie plek terecht komt, in plaats van bij de Ugandese regering. 

We hadden de chimpansees al na een kwartier gevonden, want deze maakten, in tegenstelling tot die in Queen Elizabeth, een heleboel herrie. Ze zaten wat verspreid in subgroepen, dus we hebben niet de grote groep gezien, maar een stuk of 8 in een groepje bij elkaar. Die waren de nacht ervoor naar een ander stuk bos gegaan en waren nu bezig om terug te gaan naar de hoofdgroep. Daarbij roepen ze regelmatig naar elkaar, zodat ze elkaar volgen. We liepen in de richting van het geluid, dat op dat moment nog ver weg leek. En ineens stonden er twee chimpansees op het pad om de hoek. Die schrokken nog erger van ons dan wij van hun en begonnen keihard tegen ons te schreeuwen. Ze leken niet bepaald blij om ons te zien. We moesten bijna hard gaan rennen. We konden nog net een foto schieten van de boze aap.

We moesten ons even terugtrekken en konden ze later op een andere plek in het bos terugvinden. Maar nog steeds hadden we niet het idee dat ze blij waren met ons bezoek. We liepen eerst aan de rand van het bos, op de weg tussen de suikerrietplantage en het bos. Vanaf daar konden we alleen ver weg in de bomen wat geritsel zien en af en toe een glimp van een aap. De gids wilde met ons het bos in lopen, om wat dichterbij de bomen te komen. Maar zodra we het bos in liepen, begon 1 aap echt keihard te gillen. We zijn niet zo into de apentaal, maar het klonk ons als een mix van angst en agressie in de oren. We durfden in eerste instantie eigenlijk niet verder te lopen in het bos, omdat we elk moment verwachtten dat de chimpansees uit de bomen op ons af zouden komen rennen om ons in elkaar te meppen. Vlak voordat we uit Nederland weggingen hadden we nog een serie op National Geographic gezien, waarbij een vrouw in paniek 911 belt, omdat haar vriendin is aangevallen door haar huisdier chimpansee en roept: "My chimpansee, it ripped her face off!" Dat beeld hadden we een beetje in gedachten op dat moment. Als je het geluid van ons filmpje hoort, dan snap je waarschijnlijk wat we bedoelen. Veel beeld is er niet, want we konden de herriemakende chimp niet zien, alleen dat hij rechtboven ons zat. Maar de gids leidde ons verder in de bush en het filmpje geeft wel goed weer hoe het ging. Overigens hoor je ook een zacht "oeh" in ons filmpje, dat is geen aap, maar de gids, die probeert de chimp duidelijk te maken dat wij goed volk zijn :-). 

In ieder geval was duidelijk dat deze chimpansees nog niet zo gewend aan mensen zijn en echt wild zijn. Dat maakte het geheel zowel spannend als ook wel extra bijzonder ten opzichte van de nationale parken, wat toch net wat meer dierentuingehalte heeft. Ook het feit dat wij alleen met de gids waren maakte het wel speciaal. Vooral omdat je dan eindelijk wat filmpjes van de apengeluiden kan maken, zonder dat mensen er doorheen kwetteren (als de gids ook even geen geluid maakt). 

Dit was de eerste kleine chimp die we konden spotten, ver weg in de bomen. 

Daarna waren de twee meest fotogenieke apen vooral Langdon en Jackson, die wat minder moeite met ons leken te hebben en ons soms net zo aandachtig bekeken als wij hun. 

Hier bekeek hij zijn blaadjes alsof het iets heel lekkers en kostbaars was. 

Maar vooral zaten ze er ranzig mee te pruimen of te proppen :-). 

Deze was heel schichtig, maar zwaaide in het voorbijgaan wel even vriendelijk.

Na een paar uur vertrokken ze 1 voor 1 uit het bos, om over de weg naar hun hoofdgroep te lopen. Dat doen ze liever niet door het bos, omdat daar een moeras loopt.