Kasenda

In Fort Portal hebben we op 30 januari weer eens twee mountainbikes gehuurd om naar de Amabere grotten te fietsen. Dat was weer een ondoenlijke expeditie, in de brandende zon, in de bergen, op twee ultiem brakke fietsen met nauwelijks versnellingen of remmen. Ze noemen het hier ook "pushbikes", omdat je meer bezig bent met die dingen omhoog duwen dan dat je erop kunt fietsen. Bijkomend dingetje is hier dat het allemaal stoffige zandwegen zijn, waar auto's keihard overheen denderen. Als je geluk hebt toeteren ze, zodat je aan de kant kunt springen, maar ze duwen fietsers en voetgangers net zo gemakkelijk van de weg. En als de auto voorbij is ben je tien minuten aan het stofhappen. De hele berm, huizen naast de weg, bomen, alles zit onder een 5 centimeter dikke laag rood zand. En wij dus ook na 5 minuten op die fiets. Ondertussen, terwijl je een dappere poging doet om vooruit te komen op dat geval op twee wielen, word je door alle volwassenen hartelijk uitgelachen en komen kinderen op je af rennen om je in het Engels 100 keer te vragen hoe het met je gaat. Wat denken jullie zelf?

Bij de grotten eenmaal aangekomen, anderhalf uur later en heel wat zweet verder, kregen we allereerst een rondleiding door de omgeving, waar kratermeren te zien zijn. De heuvel die je op de eerste foto ziet zijn we opgeklommen om van het uitzicht te kunnen genieten. Onze kuiten voelden dat dagen later nog...

De grotten zelf stelden niet zo heel veel voor. Je kon er nergens in, je kon alleen wat stalagtieten en stalagmieten zien, die als pilaren aan elkaar gegroeid waren. Verder gelooft de oudere generatie in een oude legende die aan de grotten vastzit. Dat gaat over een koning, die zich door een waarzegger had laten vertellen dat hij vermoord zou worden door zijn kleinkind. Toen hij dus een dochter kreeg, wilde hij voorkomen dat zij zou trouwen en kinderen zou krijgen. Maar de prinses was heel mooi, dus mannen kwamen van het hele land om om haar hand te dingen. Om die mannen af te schrikken, verminkte de koning zijn dochter, door haar borsten eraf te snijden en die in de grotten te gooien. Die borsten zie je nu volgens het verhaal als stalagtieten aan de grot hangen en er komt op sommige plekken wit sap uit, wat volgens de legende de moedermelk is. Want de mannen bleven komen voor de prinses en toen de koning haar opgesloten had, wist iemand toch bij haar te komen en raakte ze zwanger. De koning liet de baby ontvoeren en die moest ook in de grot gegooid worden om daar te sterven. Maar de drager die het kind meenam, deed dat niet en voedde het op. Toen het kind later hoorde van de daden van zijn opa, vermoordde hij de koning en werd zelf de nieuwe koning. Moraal van het verhaal was dat je respect moet hebben voor deze plek en de oude, halfgoddelijke voorvaderen, anders ga je vroeg dood. Nou, schitterend stukje cultuur, nietwaar?

Verder zat er nu vooral een enorm bijennest in de grot en gezien Yvonnes eerdere ervaring met de killer bees hier, zijn we maar snel verder gelopen.

Bij de grot was ook een waterval, die vers water vanuit de Rwenzori bergen vervoert. Best leuk en verfrissend, maar het geheel vonden we achteraf gezien niet het geld en de belachelijke inspanning waard.

Maandag 31 januari hebben we met pijn in ons hart de overheerlijke pizzeria van Fort Portal achter ons gelaten en zijn we met een taxi naar de Ndali Kasenda kratermeren gegaan. Volgens de reisgids moest dat het mooiste wandelgebied van heel Uganda zijn. Nou ja, best leuk hoor, zo'n kratermeer, maar als je er 1 gezien hebt, dan heb je ze allemaal wel gezien. En we hadden er inmiddels al een stuk of tien gezien, dus we waren niet meer zo heel erg onder de indruk. Om wat te zien moet je bovendien minimaal 4 uur lopen, en de paden zijn gewoon saaie zandwegen met dorpjes en akkers erlangs, met nauwelijks schaduw. Onderweg komen uit alle hoeken kinderen rennen, die geld of pennen van je eisen, met je meelopen en je hand vast willen houden. Dan had je nog een uitkijkpunt, dat ze top of the world noemen, waar vandaan je drie kratermeren zou moeten kunnen zien. Maar daar moest je weer voor betalen en ze hadden geen wisselgeld en ze accepteerden ons ook niet voor minder, dus dat hebben we ook maar gewoon overgeslagen.
Bij de meren zelf had je niet echt leuke plekjes om te zitten, tussen het wasgoed van de lokale bevolking. Verder kon je een stukje door het bos annex moeras lopen, waar je opgegeten werd door vliegen die in je oren wilden gaan zitten en die immuun waren voor deet.
Dus het allerleukste van dat gebied was eigenlijk gewoon ons huisje wat we hadden, middenin het bos, waar de apen en vogels omheen zaten en waar we uren van konden genieten.

Daar had je mooie bloemen.

De grote blauwe turaco, voor de vogelspotters onder ons.

Verder zaten er meerdere apensoorten, waarvan sommigen onderling een soort mengelmoesras hebben gevormd.

Bij het kamp zelf zaten vooral de brutalere vervet apen, die etenswaren uit de keuken kwamen stelen.

De roodstaartaap hebben we maar 1 keer heel kort gezien, dus dit is het enige herkenbare wat we van hem hebben kunnen vastleggen.

Maar onze favoriete apen daar waren toch wel de zwart-witte colobusaapjes, die in grote groepen bij ons huisje bivakkeerden. Enige nadeel was dat het rondom het huisje wel erg stonk naar apenurine, want die beesten plassen wat af. Als ze dichtbij zijn ruiken ze ook niet fris. Maar ze zijn wel erg fotogeniek, grappig om naar te kijken en mooi met hun lange haren en pluizige lange staart.

Op een ochtend waren ze helemaal uitgelaten aan het spelen en stoeien bij ons huisje op de grond. Soms ging het er fel aan toe, maar ze daagden elkaar ook constant uit. We hebben daar ook een leuk filmpje van gemaakt.

Ze kunnen ook een flink eind springen door de bomen, wat er heel leuk uitziet.

Woensdag 2 februari waren we wel klaar met Kasenda en onze enigszins spartaanse kamer daar. Dus hebben we weer een auto met chauffeur geregeld om ons naar Masindi te brengen. Dat is namelijk niet te doen met het openbaar vervoer en allemaal over zandwegen. Zelfs met onze eigen landcruiser was het al een slopende rit van 6 uur.
Vanuit Masindi willen we onderzoeken hoe en wanneer we naar Murchison Falls national park kunnen komen.