Mgahinga
Onze start in Uganda, of eigenlijk meer het einde in Tanzania, was niet helemaal oké. We hadden allebei maag- darmproblemen, waarbij we uiteindelijk voor Yvonne nog even een tussenstopje hebben moeten maken bij de lokale dokterspost. Gelukkig zijn die hier overal wel te vinden in de steden en die wij bezocht hebben leek ook wel betrouwbaar en, niet onbelangrijk, hygiënisch. De dokter leek ook daadwerkelijk verstand van zaken te hebben, want hij heeft de juiste medicijnen voorgeschreven, waarna Yvonne na een paar dagen weer wat kon gaan eten en weer wat vrolijker werd. :)
Masaka was alleen niet een dorpje om vrolijk van te worden. Het schijnt er 365 dagen per jaar te regenen en hoewel we niet heel veel regen hebben gezien, was het wel elke dag grijs, mistig en grauw. Weinig vitamine D te halen daar. Buiten dat was er in het dorpje weinig tot niets te zien of te beleven. En wat vooral belangrijk is als je wil aansterken, is ergens goed eten zien te vinden en dat was zelfs in het duurste hotel niet te krijgen. We hadden dus al besloten, dat zodra we weer enigszins gezond genoeg waren om te gaan reizen, we de eerste bus naar het zuidwesten zouden gaan pakken. Maar daar diende zich een probleem aan, aangezien er in dit levendige dorpje geen busstation te vinden is. Het lijkt er wel ooit geweest te zijn, maar dat is nu een soort buskerkhof. We waren op de weg naar Masaka toe langs de enige grote weg door het dorp gedropt, wat een soort van bushalte leek. Maar het was ons al wel opgevallen dat er niet heel veel bussen over die weg reden, of althans niet als wij keken. Het was volkomen onduidelijk waar of wanneer er een bus zou komen die wij nodig hadden. In de reisgids stond er niets over, alleen dat er bussen reden. Iedereen die we het vroegen vertelde iets anders. In ons hotel waren ze ook niet bijster helpend, maar uiteindelijk was er iemand die zei dat we een taxi moesten nemen langs de grote weg in het dorp, die dan een paar kilometer richting de hoofdstad zou rijden en daar ergens op een kruising, zou een bus moeten komen. Toen bleek dus, dat Masaka niet helemaal op de route naar het zuidwesten ligt, maar alleen op de route van het zuiden naar het noorden. De weg naar het westen loopt blijkbaar net boven Masaka langs, wat op de kaart niet goed te zien is.
Dus min of meer op goed geluk zijn we de volgende ochtend maar zo vroeg mogelijk langs de weg gaan staan. De eerste de beste taxi die plek had (want ook taxi's proppen ze hier zo vol mogelijk en deel je dus met andere mensen) zijn we ingestapt en die bracht ons inderdaad naar een kruising. De andere passagier van de taxi vertelde dat we met hem mee konden, want hij moest dezelfde bus hebben. Alleen zodra we uitgestapt waren, was die man verdwenen, dus daar hadden we ook niks aan. Later bleek dat hij terug de taxi in was gestapt, want hij was zijn sleutels thuis vergeten...
Vervolgens sta je op zo'n kruising, met meerdere mensen, dat wel, maar moet je maar wachten tot er iets langskomt. Niemand weet hoe laat de bus komt, ja over tien minuten, maar dat zijn Afrikaanse tien minuten, dus dat kan tussen een half uur en zes uur zijn. Er kwamen een aantal bussen, waar niets op stond, maar die volgens een man, die een soort van regelaar van de halte leek, niet voor ons waren. Toen kwam er een bus, die we volgens de regelaar niet moesten hebben, want hij ging maar tot een bepaald punt, niet tot Kabale, waar wij naartoe wilden. Maar de conducteur van de bus wilde ons overhalen om toch in te stappen, want hij regelde dan wel een taxi vanaf het eindpunt naar onze eindbestemming, want de volgende bus naar Kabale zou pas om 6 uur 's avonds komen... De regelaar zei: "Laat je niet in de war brengen, er komt over tien minuten wel een bus naar Kabale". We vertrouwden maar op onze regelaar en inderdaad kwam kort daarna een andere bus, die we volgens hem konden hebben. De rit duurde alleen in plaats van de vier uur, die het had kunnen zijn, maar liefst 7,5 uur, gezellig opgepropt tussen de lokale bevolking en kippen.
Maar we zijn gekomen waar we zijn wilden. Kabale was ook niet echt dat je zegt een spetterend stadje. Hoewel de lokale bevolking, die de hele nacht in de disco naast ons hotel heeft staan springen, daar waarschijnlijk anders over denkt. We hadden volgens de reisgids "unbeatable value" met ons hotel, maar wij hebben tot 6 uur 's ochtends mogen genieten van die beat in ons bed...dus we willen niet weten hoe de rest van de hotels daar waren.
De volgende dag hebben we eerst wat tijd genomen om de vervolgroute en planning te organiseren. Omdat het zonder eigen vervoer lastig is om te komen waar wij allemaal naartoe willen en openbaar vervoer daar nauwelijks komt, hebben we weer een tour genomen. Met onze ijzeren onderhandeltechniek hebben we maar liefst 1400 dollar van de oorspronkelijke prijs af kunnen krijgen en waren we de eerstvolgende dagen onder de pannen. Erg grappig hoe dat gaat, als je een maximum bedrag noemt, dan wordt er gewoon net zo lang gegoogeld met de getallen tot ze op dat bedrag uitkomen. We hadden zelf eigenlijk niet verwacht dat dat zou lukken... En nu hoopten we natuurlijk maar dat we niet weer goedkoop duurkoop zouden hebben en afgescheept zouden worden met tentjes e.d. Maar we hadden er een goed gevoel over, want we hebben dit keer bij het officiële nationale Wildlife Conservation Authority geboekt, die volledige licensies hebben. De man bij wie we geboekt hadden, deed ook erg zijn best voor ons, hielp ons goed en gaf veel uitleg. Dus dat wekte vertrouwen.
Dezelfde dag nog zijn we naar Lake Bunyoni gegaan, de eerste echt mooie plek, waar we gewoon alleen accommodatie hoefden te betalen en verder gratis konden genieten. Waar we gewoon heerlijk zelf rond kunnen lopen, kunnen kanoën, zonder dat we gidsen, entreekosten of wat dan ook moeten betalen. En het is gewoon echt een hele mooie plek!
Sowieso wat we tot nu toe hebben gezien is Uganda een veel mooier land dan Tanzania, veel groener en bosrijker. Het ligt wel allemaal boven de 1000 meter en Bunyoni zelfs op 2000 meter, dus het is er 's avonds goed fris. Uganda lijkt iets meer ontwikkeld te zijn ten opzichte van Tanzania. Waar Tanzania ons vaak deed denken aan Indonesië, doet dit ons wat denken aan Thailand. Ook niet heel ontwikkeld, maar net wat meer.
Wat wel opvallend is, is dat als je hier eten bestelt, dan moet je minimaal een uur, maar vaak ook anderhalf uur of langer wachten. Dan maakt het niet uit of je een gebakken ei of een kop thee bestelt, in beide gevallen moet je gewoon rekenen op een uur en een goed boek meenemen. In Tanzania waren ze ook niet snel, maar hier in Uganda is het nog drie keer zo erg. Dat je je afvraagt: wat dóen die mensen in de keuken? Je bent eerder klaar als je zelf naar het eerstvolgende dorp loopt, daar een levende kip koopt, wacht tot die een ei legt en dat zelf gaat bakken. Serieus! We hebben al vanalles geprobeerd om dit probleem te tackelen, bijvoorbeeld een tijd afspreken waarop je het eten wil hebben. Helaas, dan krijg je koud eten of je moet alsnog wachten. Dus 1 van onze doelen is nu om de plekken te zoeken waar zowel het eten als de wachttijd het beste is. Want op zich, als je weet dat het eten goed is, dan maakt het wachten niet zo gek veel uit. Maar in de meeste gevallen is wat je uiteindelijk krijgt een teleurstelling. Hoe lager je verwachtingen, hoe groter de verrassing als het eten opeens wèl lekker is.
Wat uitzichtjes op Lake Bunyoni:
Woensdag 19 januari zijn we bij Bunyoni opgepikt en vervoerd naar Kisoro, een stadje vlakbij Mgahinga National Park. Onderweg was het de bedoeling dat we wat mooie uitzichtjes zouden hebben op de vulkanen die hier omheen liggen, maar het was mistig en grijs, dus weinig uitzicht. Dan maar een ander uitzichtpuntje onderweg:
In Kisoro hadden we een redelijke kamer, met een balzaal als badkamer, die alleen wel na 2 dagen een zwembad was geworden, want het water van de douche stroomde overal naartoe.
Middenin de nacht luidde Mark met de woorden: "Ik moet kotsen" voedselvergiftiging nummer zoveel in. Het is echt rampzalig hier, we zijn echt wel wat gewend en reizigersdiarree kennen we maar al te goed. Maar wat we hier meemaken, daar waren we toch niet helemaal op voorbereid. Het is gewoon een opgave om een hele week zonder buikpijn, diarree, rommelende buik, misselijkheid of overgeven te blijven. Af en toe lukt het een dag of drie en dan beginnen we weer opnieuw. Terwijl Mark normaal toch echt een ijzeren maag heeft. Het goeie nieuws is dat we elkaar stelselmatig afwisselen, zodat we in ieder geval voor elkaar kunnen zorgen. Het wordt al bijna routine, de ene hangt boven de wc, de ander zet vast een flesje water met ORS klaar, ibuprofen en rennie erbij, 's ochtends kopjes thee en crackers en uitzieken maar. Juist nu was het een zeer slechte timing, want drie dagen later zouden we op Gorilla tracking gaan en dan mag je niet ziek zijn. Niet alleen omdat je het hiken dan niet trekt, maar ook omdat het risico dat je een ziekte overbrengt aan de gorilla's te groot is. En ook de andere dingen die we gepland hadden waren niet meer te verzetten en al wel betaald. Dus moest Yvonne de volgende dag in haar eentje met drie tot vijf wildvreemde Ugandese mannen de bush en donkere grotten in...
Donderdag 20 januari stond Lake Mutanda op de planning, waar we een slangensafari zouden gaan doen. Er zouden daar tien meter lange pythons moeten zitten. Maar helaas, het enige dat Yvonne heeft gezien is modder, blubber, moeras, miezer, mist en een stukje dooie slangenhuid. En door de mist nog altijd geen uitzicht op de vulkanen.
Lake Mutanda
Het enige stuk slang wat te vinden was.
's Middags gingen we "caven", waar je je niet al teveel bij moet voorstellen. Middenin Kisoro staat achter en onder een huis een grot met drie kamers. Het enige spannende deel van de tocht was een overgang van kamer 2 naar 3, waar je als een slang doorheen moest kruipen. Je kon nog net je heupen en je voeten bewegen en dan kwam je uiteindelijk in de volgende ruimte uit. Daarna zit je van onder tot boven onder de aangekoekte modder, wat er zelfs met heet water en zeep niet vanaf komt. Natuurlijk zaten er ook wat vleermuizen, waarbij een local met alcoholwalm even eentje van het plafond plukte om goed te laten zien. Het arme beestje moet spontaan dronken zijn geworden en zag er niet blij uit.
Ondertussen worden we overal waar we komen achtervolgd door hordes kinderen, die ook hier gefascineerd waren door het feit dat er een blanke in een grot kwam kijken. De meeste kinderen zijn trouwens gewoon enthousiast en zwaaien vrolijk, maar een aantal schreeuwen alleen: "give me money!". Dat dachten wij niet, brutale rakkers!
Vrijdag 21 januari voelde Mark zich gelukkig weer een stuk beter en kon hij weer eten en mee met onze nature walk in Mgahinga National Park. Maar als het met Mark beter gaat, betekent dat dus dat Yvonne nu weer de buikproblemen had en niet meer kon eten. Het goeie nieuws was dat de mist eindelijk even weg was en we dus onze eerste blik op de drie vulkanen Muhavura, Gahinga en Sabinyo (vlnr) kregen.
Eenmaal aangekomen bij Mgahinga moesten we aansluiten bij een groep Duitse vrouwen met nordic walking sticks, die al chagrijnig waren, omdat ze blijkbaar lange tijd op ons hadden moeten wachten. Toen we ook nog meldden dat we allebei een beetje ziekig waren, vonden ze dat we onze eigen gids maar moesten regelen, anders zouden we hun maar ophouden. Wij hadden niet zozeer ervoor gekozen om met hun een groep te vormen en bovendien zagen we een beetje op tegen de wandeling die we moesten gaan doen, die zo'n 4 tot 5 uur kon duren, maar ook 6 of 7 uur zou kunnen zijn. Als je net ziek bent geweest en net ziek bent, dan is dat misschien een enigszins ambitieus plan. Daarbij is alles bergachtig, dus we verwachtten een zware hike. Dus, de Duitse vrouwen vertrokken vast met hun gids en wij gingen er een half uur later achteraan, maar zouden een pad doen van 3 tot 4 uur.
Ondanks hun voorsprong van ruim een half uur, zagen we ze al snel voor ons lopen met rode hoofden ploegend en zwetend en haalden we ze zelfs in. We konden het niet laten om er even fijntjes in te wrijven dat ze nog wel zo bang waren dat wij ze op zouden houden... Wij maken vrienden!
Wij voelden ons eigenlijk tijdens de wandeling steeds beter en besloten halverwege om toch door te gaan voor de langere hike langs de Congolese grens. We hebben onderweg niet heel veel dieren gezien, maar het was wel een heel mooi gebied en alleen daar kregen we al energie van. We zijn begonnen op 2000 meter hoogte en zijn uiteindelijk geklommen naar 2750 meter hoogte.
We kwamen wel deze mooie kameleon tegen.
En een kleine regenworm...
Mooie paddenstoelen heb je hier ook.
Wat hier in de boom hangt is ook een soort paddenstoel.
We liepen door een enorm bamboebos, wat erg mooi was om te zien.
En hier ben je dus bij de Congolese grens.
