Murchison falls

Na de chimptrack zijn we doorgereden via de toeristische route langs Lake Albert naar het kamp waar we zouden slapen, net buiten het nationale park. De weg daar naartoe was nogal slecht, waardoor we van tevoren al 30 dollar extra voor de auto moesten betalen. In eerste instantie leek de weg ons wel mee te vallen; we hebben ze wel slechter gezien hier. Maar kort na de lunch hadden we ineens een lekke band. 

Daar sta je dan, in de middle of nowhere, maar natuurlijk was er wel een reserveband. Dus onze gids verwisselde de band en we konden al redelijk snel verder. Het plan was om naar het eerstvolgende dorpje te rijden, waar we de band konden laten maken. Want doorrijden zonder reserveband is op die weg te riskant. De gids zou langzaam rijden, want de reserveband was niet helemaal op de juiste bandenspanning. Maar eenmaal in de auto was hij blijkbaar van gedachten veranderd, want hij scheurde als een gek, om maar zo snel mogelijk in het volgende dorp te kunnen komen. De stenen spatten zo hoog op dat ze tegen de ramen vlogen. Helaas zijn we nooit in het volgende dorp aangekomen, want een paar kilometer verder volgde een klap en zagen we onze voorband een paar meter voor ons uitrijden... Die stenen tegen onze ramen, dat waren de wielmoeren die losvlogen, omdat onze gids die vergeten was vast te draaien voor we wegreden... Het stomme was dat wij dat allebei gezien hadden en tegen elkaar gezegd hadden zelfs. Maar de gids leek zo zeker van zijn zaak en wij hebben allebei in ons leven nog nooit een band verwisseld, dus om dan betweterig te gaan doen... We hadden dit moment dus allebei aan zien komen, maar toch komt het dan als een verrassing als het daadwerkelijk gebeurt. Dat verwacht je gewoon niet! Maar ja, belangrijk leermoment: nooit je mond houden bij twijfel over dingen die je eigen veiligheid in gevaar kunnen brengen!!! 

De gids zelf reageerde vrij laconiek en zei zelfs nog iets als: niks aan de hand. Nee joh, we rijden op drie wielen en een vierkante as, de remschijf is scheef en de voordeur ingedeukt, maar nee, niks aan de hand hoor! Gelukkig reden er net twee vrachtwagens voorbij (verder was er bijzonder weinig verkeer daar), die ons konden helpen. Wij zijn de weg nog teruggelopen om de weggesprongen wielmoeren te zoeken, maar we hebben er maar twee terug kunnen vinden. We durfden ook niet heel veel verder te lopen, want we waren al in het nationale park en iets verderop liepen bavianen en wrattenzwijnen en wie weet wat nog meer. 

De auto op drie wielen.

En de band in de struiken. 

Met de wielmoeren waar de reserveband mee had vastgezeten aan de auto en een paar van een andere band, konden we de vierde band weer min of meer vastmaken. Toen moesten we terug naar het vorige dorp, die het dichtste bij was, om de auto te repareren. Dit keer wel echt langzaam en voorzichtig rijdend. Natuurlijk hebben ze daar geen echte garages of machines, dus alles moest met de hand gedaan worden. Het oppompen van de band gebeurt dus met een soort fietspomp en iemand die zich dan langdurig in het zweet werkt. 

Nadat de band geplakt was met een simpel stukje rubber en lijm, moest hij weer op de velg gezet worden. Dat was het lastigste gedeelte, want ze hadden geen compressor. Uiteindelijk had de zogenaamde lokale bandenexpert het inventieve idee om lucht via een slang uit een andere band te laten lopen in de lege band, wat dan als een compressor werkt. Dat werkte inderdaad en nadat beide banden weer met de fietspomp bijgevuld waren, konden we 2,5 uur later onze weg vervolgen. Onze gids zei nog dat hij het idee van de compressor al meteen had, maar niks had gezegd omdat hij wilde kijken of de bandenexpert wel slim was. Jaja, als jij slim was geweest, had je je wielmoeren wel goed aangedraaid! 

Nu het wiel er voor de tweede keer op werd gezet, zagen we weer niet dat ze goed werden aangedraaid, zodra de auto op de grond stond. Dit keer besloten we wel iets te zeggen en vroegen onze gids of hij nu zeker wist dat ze goed vast zaten. Hij lachte en natuurlijk wist hij dat helemaal zeker. Toen schrok hij en zei: "oh, je bedoelt de wielmoeren!" Hij ging dubbelchecken en inderdaad, ze zaten nog niet vast genoeg. Iets met ezels en stenen?? Hij was blij dat we het hem hielpen herinneren, want 1 keer was leuk, zei hij... 

Maar, hoewel wij wat sceptisch waren over de lokale bandenplaktechnieken, hebben ze wel vakwerk geleverd en de rest van de trip hebben we geen problemen meer gehad. Onze auto had ook nog een bijzonder voordeel, want bovenop de auto konden twee stoelen opgeklapt worden, waardoor je vanaf grote hoogte uit kan kijken tijdens een safari. Dat was 
een luxe die we nog niet eerder hadden meegemaakt of gezien en waar iedereen jaloers op was. Sommige anderen moesten het doen met een minibus, waar je met 9 mensen in gepropt zit en waar je alleen vanuit de zijramen foto's kan maken. Dan hadden wij het toch duidelijk beter voor elkaar.

Daar zitten we dan, als koning en koningin op onze praalwagen :-D.

Het kamp waar we zaten, was bijzonder basic, met een stinkende openbare latrine en een openbare douche in de buitenlucht met alleen een gordijntje ervoor. De hutjes waren van leem, zonder vloer erin en alleen een bed en een klamboe en er was geen electriciteit. Maar het eten was goed (een enorm buffet alleen voor ons) en het personeel vriendelijk. De algehele sfeer was goed en we voelden ons er meer op ons gemak dan in zo'n massaal toeristenoord waar we later zijn geweest voor een koud drankje. 

De vaste huisdieren waren deze mooie hagedissen:

Zondag 6 februari zijn we 's ochtends bij zonsopkomst vertrokken voor een game drive. We waren op zoek naar de grote katten, maar we hebben alleen wat pootafdrukken gevonden. Verder is het gras daar op dit moment heel hoog en er zijn zoveel struiken waar ze zich kunnen verstoppen, dat het bijna geen doen is om ze te vinden. We hebben het dus moeten doen met de kuddes buffels en herten.

Er zitten in dit park zo'n 1000 giraffen, maar wij hebben daar maar een stuk of vier van gezien. 

Deze lijkt het niet lang meer vol te houden, aan het gezwel op zijn been te zien.

Dit is natuurlijk wel een typisch Afrikaans plaatje.

's Middags hadden we een boottrip over de Victoria Nijl gepland, naar de echte Murchison waterval. Dat moest het hoogtepunt van dit park zijn. Maar dit boottripje was een ontzettende tegenvaller, na onze geweldige ervaring in Queen Elizabeth national park. De boot voer maar een klein stukje langs de oever en daarna ging de tocht alleen over het 
midden van de rivier, waardoor je hooguit wat stipjes op de oever kon zien. We stopten ook niet voor dieren, dus je had 3 seconden om een foto te schieten en dan waren we er alweer voorbij. Daarna werd het gewoon een dodelijk saaie bootreis van anderhalf uur naar de waterval. Gelukkig hebben we uiteindelijk nog wel wat leuke foto's kunnen maken, maar we waren in eerste instantie van plan om nog een tweede bootrit te doen, wat we dus maar niet hebben gedaan. 

De nijl-krokodil in de nijl.  ;-)

Onderaan de waterval stapten we uit de boot, om naar de top van de waterval te hiken. Dat was op zich best leuk, alleen was het eigenlijk te heet om lekker te gaan wandelen. Het is daar 40 graden en tot tien uur 's ochtends kun je nog redelijk wat doen, maar daarna moet je je echt niet teveel inspannen. Het water kolkte en schuimde in ieder geval goed, wat wel een leuk gezicht was. En als je bovenaan de waterval stond in de opspattende watermist, dan was het wel even verfrissend. De linker waterval is de Independence waterval, die bij een overstroming in 1962 is ontstaan. 

Het uitzicht over de Victoria Nijl. We hebben er ook nog twee filmpjes van gemaakt, wat wat beter weergeeft hoe hard het water daar kolkt en spuit.

De laatste dag zijn we maar wat eerder teruggereden naar Masindi, want ook de tweede gamedrive leverde weinig op. Tegen de middag wordt het zo belachelijk heet daar, dat alle dieren zich verstoppen. Dan kun je wel eindeloos rondrijden, maar ook wijzelf smolten een beetje weg op de auto. Vanaf Masindi is het plan om een bus te pakken naar Kampala, waar we een goed hotel hopen te vinden om als startpunt te nemen voor dagtripjes. En dan komt het einde van onze reis al langzaam in zicht.