Ngorongoro

Dusss. Zoals wel vaker gebeurt, liep bijna niets volgens plan (de reden waarom we meestal ook niet zoveel plannen). De 5-daagse trip was de wet van Murphy van begin tot eind, maar ondanks dat hebben we onwijs veel lol gehad, veel dieren gezien, veel mooie plekken gezien en gewoon heel erg genoten van waar we zijn. Evengoed is het wel leuk om te noemen wat er zoal misging. Het begon al dat de gids niet op kwam dagen op de afgesproken tijd. Toen we hem belden, hadden we een storende lijn en konden we vaag iets verstaan dat hij ons niet vergeten was, maar er over tien minuten tot een kwartier zou zijn. Toen hij eindelijk kwam, konden we nog niet zoals gepland snel vertrekken naar Lake Manyara. Eerst moesten wij nog het resterende bedrag voor de trip pinnen. Dat kon de dag ervoor niet, omdat de pinautomaten maar relatief kleine bedragen uitgeven en onze pasjes kunnen maar twee keer per dag gebruikt worden, dan zijn ze geblokkeerd. De bedoeling was dus om nu even snel de rest te pinnen. Maar helaas, de geldautomaat was òf leeg, òf accepteerde ons pasje niet en eenmaal kregen we wel een bon, maar geen geld eruit. Dus we moesten naar een grotere stad voor meer pinautomaten. Maar ook onze gids was nog niet klaar voor vertrek, want de kok en zijn spullen moesten nog worden opgehaald. En toen vertelde hij ook nog dat hij zelf niet meeging met ons, want zijn schoonmoeder was die nacht overleden, dus hij had een begravenis. Achteraf gezien hebben we sterk onze twijfels of dit verhaal wel klopte, want al het andere wat deze man ons verteld had bleek ook gelogen. Maar hij stuurde driver-guide Idi (zijn volledige naam is waarschijnlijk Idioot) met ons mee. Idi was niet bepaald communicatief ingesteld en was ook meer driver dan guide. Het enige wat hij ons over dieren kon vertellen wat waarom apen vlooien en dat mannetjes struisvogels zwart zijn en vrouwtjes bruin. Niet echt iets nieuws dus.

Onze eerste gids had nog 1 dingetje: de hutten in Serengeti waren volgeboekt vanwege oud en nieuw, dus we moesten daar toch in een tent slapen. Oké dan. Uiteindelijk hebben we alleen bij Lake Manyara in een kamer geslapen.
Ja en omdat we inmiddels al 4 uur vertraging hadden opgelopen op het oorspronkelijke schema, was het ook handiger om de eerste dag niet naar Lake Manyara te gaan, maar meteen door te rijden naar Lake Natron en daar rond te lopen, dan konden we de tweede dag naar Lake Manyara. Helaas zou dat dan geen ochtend game drive meer worden, maar ja, dat kon de eerste dag ook al niet meer gehaald worden, dus we hadden geen keuze.
Later bleek, dat deze verandering in ons schema allang van tevoren bedacht was. Ze hadden namelijk een plannetje samen met een ander tourbureau, om twee andere toeristen bij ons te voegen, zodat ze maar kosten hadden voor 1 auto en dus hun winst konden verdubbelen. Dat wij een private tour geboekt hadden, dat negeerden ze voor het gemak maar even. Daarom reed de chauffeur de tweede dag als een Idioot naar Lake Manyara, omdat daar twee Spanjaarden op ons wachtten, al urenlang. Maar Idi wist van niks natuurlijk, hij volgde ook alleen maar opdrachten en alles was voor hem ook een verrassing...
We zouden twaalf flessen water van anderhalve liter krijgen, voor ons twee voor vijf dagen. Dat werden er twaalf van een liter en inmiddels voor 6 personen. Toen we daar over geklaagd hadden, werd dat in ieder geval bijgehaald voor ons.
Vroeg opstaan was ook niet bepaald de sterkste kant van onze gids en kok. Als ze eenmaal wakker waren, dan ging alles in vertraagd tempo, waardoor het uren duurde voor we konden vertrekken. Dus we hadden in overleg met de Spanjaarden bedacht, dat we ze onder druk gingen zetten om in ieder geval de dag naar Ngorongoro echt om 6 uur 's ochtends bij de gate te staan, want dan zijn er de minste toeristen en de meeste dieren. Met alle voorbereidingen die er gedaan moesten worden voor de lunch en het inpakken van de auto en de rit daar naartoe, betekende dat om half vijf verzamelen op de parkeerplaats. Hoewel onze Idi dat veel te vroeg vond, bezweek hij toch onder onze druk en stemde hij in. Hij was er bijna op tijd, maar de kok, die had de avond ervoor al bedacht dat hij toch geen fooi meer zou krijgen van ons, gezien alles waar we over mopperden. Dus hij had gedacht: het is oudjaar, bekijken jullie het maar, ik ga me bezatten. Die was zo dronken, dat de alcoholwalm uit zijn hutje kwam en hij was volledig buiten bewustzijn, niet wakker te krijgen. We hebben met z'n allen flink moeten pushen en jagen om wat gang te krijgen in Idi, maar uiteindelijk regelde hij een nieuwe kok en konden we redelijk op tijd vertrekken. Toen bleek dat we zoveel spullen mee moesten nemen naar de Serengeti, dat dat niet meer in de auto paste met 4 toeristen erbij en al hun tassen. Dat wilden ze dan bovenop de auto binden. Leuk, maar als je een game drive doet, dan kijk je boven de auto uit en zitten al die spullen dus in de weg als je een foto wil maken. Dat zagen we niet zitten, dus we hebben alle spullen tussen ons in, onder ons, naast ons en achter ons in geplet, zodat we nog net ruimte hadden om op te kunnen staan in de auto. Het is het één of het ander...
Onderweg naar de Ngorongoro krater viel onze Idi onder het rijden alweer bijna in slaap, dus dat ging ook allemaal maar net goed.
Toen we eenmaal aankwamen bij de Serengeti, moesten we bij de gate de entree betalen. Dat kan alleen met dollars via een mastercard of een speciale Tanapa (Tanzanian nationals Parks) card. Die had de gids, maar er stond niet genoeg geld op. Gelukkig hadden wij 1 mastercard bij ons, anders hadden we heel het park niet in gemogen, want het tourbureau zei: "ja, het is zaterdag, dus we kunnen nu niks doen..."
En dit verhaal zou natuurlijk niet compleet zijn als niet ook de auto in zou storten, dus inderdaad, onderweg brak de slang van de koelvloeistof, waardoor de motor oververhit raakte en we regelmatig moesten stoppen en voorbijrijdende auto's om een flesje water moesten vragen om de motor te kunnen koelen. Maar de volgende dag kon dat gelukkig met secondelijm weer dicht geMcGyverd worden...
Al met al, leer voor de volgende keer, als je budget wil, moet je ook niet meer verwachten dan dat je ooit een keer komt waar je wil zijn en verder geen vragen stellen. Wil je ook een goed georganiseerde tour, dan moet je gewoon meer betalen en dat bij een gelicenceerd bureau doen. Hoewel we onderweg ook genoeg mensen tegenkwamen die het dubbele van ons betaald hadden en het ook niet superveel beter hadden. Soms is het ook een stukje geluk hebben.
Het geluk wat we hadden was dat onze Spaanse reisgenoten erg gezellig gezelschap waren en de humor erin hielden. Ze hadden ook dezelfde interesses als wij, wat het samen op safari gaan wat makkelijker maakt. Elke avond sloten er wel mensen bij ons aan, die alleen reisden, omdat wij het duidelijk erg gezellig hadden samen. Dus we hebben ons heel goed vermaakt en ook een heel leuk oud en nieuw gehad. We hebben de nieuwjaarstijd wel twee uur vervroegd, want tot twaalf uur opblijven was niet haalbaar, aangezien de wekker om 4 uur weer ging. Sowieso is zo'n safari erg vermoeiend, vooral als je toch al korte nachten worden verstoord daar allemaal wilde dieren met grote tanden.

Natuurlijk hebben we weer stapels foto's geschoten onderweg. Te beginnen bij Lake Natron, waar we pas rond 5 uur 's middags aankwamen, na een lange, hobbelige weg. Het was een ruige rit, maar het was het zeker waard, want we kwamen in steeds mooiere gebieden. Dit was echt het ruige Afrika wat wij zochten, zonder overal mensen. We denken wel dat we de goeie keuze hebben gemaakt om niet de Ol Donyo Lengai te beklimmen, want die zag er toch wel erg indrukwekkend en steil uit. En als je dat al doet, dan moet je daarna niet meteen doorgaan op safari.

Toen we aankwamen, gingen we met een lokale gids "even" naar een watervalletje lopen. Dat bleek een klimtocht van een uur, langs steile bergwanden met een ravijn met een kolkende rivier eronder. Je moest je echt vasthouden aan stukjes rots van een paar centimeter. En dan weer een stuk door de rivier waden, tot je middel. Omdat deze wandeling niet voor deze dag in onze oorspronkelijke planning zat, waren we daar niet bepaald op gekleed. We werden nog net gewaarschuwd dat we misschien schoenen aan moesten trekken waarmee we door water konden lopen, maar zwemkleding was ook wel praktisch geweest. Yvonne was nog bijna op de teenslippers gegaan, omdat de gids dat ook deed, maar dan was het zeker geen geslaagde expeditie geworden. Nu ging het alsnog met knikkende knieën, maar voor het eerst kan Yvonne zeggen dat ze dikke lol heeft gehad bij een klimtocht. Het was gewoon leuk om te doen en een kick dat het lukte.

Na de waterval zijn we nog naar het meer gereden, waar flamingo's zijn. Maar het begon al donker te worden, dus veel konden we daar niet meer zien.

Op 31 december kwamen we 's middags aan bij Lake Manyara, waar we een korte game drive hebben gedaan, maar niet heel veel dieren hebben gezien en het regende ook nog.
Allereerst kwamen we een enorme troep bavianen tegen.

Er waren ook veel olifanten.

De nijlpaardenpoel met pelikanen.

De trumpeter neushoornvogel.

Op 1 januari vertrokken we nog voor zonsopkomst naar de Ngorongoro krater, waar we konden genieten van dit uitzicht.

In de Ngorongoro hebben we heel veel dieren gezien en zelfs de big 5 bij elkaar. Maar het is ook wel echt een toeristische kermis met alle auto's die er rondrijden. Dat maakt dat je wel heel erg het gevoel hebt dat je in een dierentuin rondrijdt. Er zijn ook organisaties die echt scheuren met hun auto's door het park, met enorme stofwolken achter zich aan. Snel een foto en door naar het volgende dier. Ze jagen op die manier ook achter de dieren aan, die daar zichtbaar geïrriteerd van raken en dus wegvluchten. Of olifanten reageren agressief naar auto's, omdat die hun kudde onderbreken, waardoor de ene helft van de kudde niet meer over kan steken. Gelukkig deed onze Idi dat niet, hij was meer van het slome :-).

Het eerste dier dat we tegenkwamen was de mooie cheetah, absoluut ons favoriete dier van deze trip.

Wat de impala's in Ruaha zijn, dat zijn de zebra's in de Ngorongoro; enorme kuddes lopen er van rond.

De grijs gekroonde kraanvogel.

Op speciaal verzoek, de wildebeesten, ook in grote kuddes aanwezig.

Flamingo's waren hier ook.

De buffels met hun onnozele blikken.

Pas op voor overstekende neushoorns.

Een nijlpaardenskelet. Het is steeds een soort contrast tussen een vredig paradijsje, waar zebra's en aapjes vrolijk rondspringen en rollebollen in het zand en het kerkhof van botten dat overal ligt.

Dit laat dus zien wat er gebeurt als er een leeuw gespot wordt. Je hoeft zelf niet meer te zoeken, je rijdt gewoon op de horde auto's af, daar is vast iets te zien.

Na onze gamedrive bij Ngorongoro reden we door naar de Serengeti.