Queen Elizabeth II
Donderdag 27 januari vertrokken we nog in het donker naar de Kasenyi plains, waar vlak na zonsopgang veel leeuwen heel makkelijk te vinden moeten zijn. Heel makkelijk, behalve als wij er belachelijk vroeg voor opstaan dus. Geen leeuw gezien en verder ook eigenlijk heel weinig dieren, behalve de Uganda kobs.
In het nationale park zijn meerdere dorpjes, waar mensen wonen die er al woonden toen het nog geen nationaal park was. Blijkbaar mochten die er wel blijven wonen, al zijn ze wel volledig afhankelijk van visvangst uit het meer. Als er ooit iets met het meer gebeurt, hebben die mensen een probleem. Ander probleem dat ze hebben is dat er soms wilde dieren langskomen, die een puinhoop van hun dorp of huis kunnen maken, zoals deze olifant.
In Queen Elizabeth national park zijn meerdere kraters en zoutmeren te vinden. Nadat we er twee hadden bekeken, vond onze gids het opeens genoeg en hij wilde ons om 11 uur 's ochtends al uit het park rijden richting Fort Portal. Maar we hadden voor de hele dag een auto gehuurd met chauffeur en voor nog anderhalve dag extra entree betaald voor het park (dat laatste was over omdat we de eerste dag zoveel later waren aangekomen dan gepland). De gids moest zelf nog helemaal terugrijden naar Kabale, dus we snapten zijn plan wel en hadden dat ook al dagen van tevoren aan zien komen. Maar elke keer als we er over begonnen, dan werden we afgewimpeld, werd er wat gemompeld, vaag gedaan of begonnen de chauffeur en de gids in het Ugandees tegen elkaar te praten. Maar ja, we hebben ons in de Serengeti laten overrompelen en hebben dingen laten gebeuren, maar dat gebeurt geen tweede keer zo gemakkelijk natuurlijk. Als er 1 ding is wat we geleerd hebben, dan is dat, dat als je subtiel en beleefd blijft, er over je heen gewalst wordt hier. Met een manipulatieve trukendoos in de ene hand, een stoomwals aan brutale overredingskracht in de andere hand en een vleugje gevoel voor drama kom je hier een heel eind verder. Hoewel Yvonne, zoals de meeste lezers wel weten, uitermate geschikt is om die rol met verve en plezier te spelen, vinden we het wel jammer dat dat op die manier nodig is om te krijgen wat je wil en waar je voor hebt betaald. Maar terwijl je zou verwachten dat de mensen je na zo'n "strijd" irritant zouden vinden, lijken ze alleen maar respect voor je te krijgen.
Dus we vervolgden onze tocht door het nationale park langs de rest van de kraters. Achteraf waren we daar heel blij om, want we vonden dat qua landschap het mooiste deel van het hele park.
Onderweg kwamen we nog een dode slang tegen. Een levende trouwens ook, die op de weg een rat op zat te eten, maar die was in 2 seconden verdwenen in het gras. Nou hebben we snelle camera's, maar dat ging net te snel.
Bij de uitgang van het park kwamen we langs de evenaar, wat natuurlijk een leuk fotomoment is.
Uiteindelijk kwamen we rond 6 uur 's avonds aan in Fort Portal, waar we weer een degelijk hostel hebben gevonden. Na een paar dagen erg kaal lokaal voedsel (geitenstoofpot, brrr) hebben we hier een echte Italiaan gevonden met echte pizza's, hete salami en lambrusco. Onze magen en darmen zijn weer tot rust gekomen, dus dat kan weer. De sleutel tot goed eten en snelle service blijkt toch echt te zijn om restaurants te kiezen die een niet-Afrikaanse eigenaar hebben. Die tactiek houden we zo lang mogelijk vast.
In Fort Portal houden we allereerst een tussenstop voor de was en om even niks te hoeven volgens een programma en lekker onafhankelijk te zijn. Verder gaan we kijken hoe we vanaf hier onze globale planning weer kunnen specificeren.
