Jinja & Reptile Village
Dinsdag 22 februari hebben we een auto met chauffeur gehuurd om een dagje naar Jinja te gaan. Dat leek de meest economische en relaxte oplossing om overal te kunnen komen waar wij wilden. Met de nadruk op leek. Want het was alles behalve een ontspannende dag. Het begon ermee dat we moesten tanken, want hier huur je auto's met een lege tank en je moet zelf een beetje inschatten hoeveel benzine je nodig hebt en dan lever je de auto weer leeg in. We hadden aan de verhuurder gevraagd hoeveel hij dacht dat we nodig hadden en hij schatte ongeveer 130.000 Ugandese shilling. Toen we het nog eens aan de chauffeur vroegen, zei hij dat we 150.000 shilling nodig hadden. Wij vonden eigenlijk 130.000 wel genoeg, met het idee dat we altijd meer zouden kunnen bijtanken. Hier wordt er voor je getankt door medewerkers van het tankstation en er werd voor 130.000 shilling ingepompt, maar we kregen een bon voor 150.000 shilling. We hadden sterk de indruk dat onze chauffeur, die er met zijn neus bovenop stond en de bonschrijver iets influisterde, hier een smerig spelletje speelde. We vertrouwden hem meteen al niet meer. Maar we trapten er natuurlijk niet in en hebben maar 130.000 betaald. De chauffeur zei vervolgens dat de mensen van de Shell niet te vertrouwen waren. Jaja, en hij had natuurlijk niks gezien.
De tweede aanvaring kwam toen we net Kampala door waren gereden en de weg naar Jinja op wilden rijden. Opeens stopte de chauffeur en mompelde iets over oppikken. Vijf minuten, zei hij. Lang daarna kwam hij terug met een 20 liter waterfles. Die laadde hij in, maar in plaats van dat we daarna wegreden, reed hij achteruit een parkeerplaats op van een bedrijventerrein. Daar ging hij met een andere man, waterfles na waterfles van 20 liter inladen. En dat duurde en duurde. Leuk, maar dit was ten eerste onze tijd en ten tweede onze bezine!
In het begin wil je niet zeuren en geef je zo'n man wat ruimte. Je weet nu eenmaal dat je hier in Afrika geduldig moet zijn. Maar dit duurde wel erg lang en de auto werd voller en zwaarder. Er kwam een punt dat het voor ons genoeg was en we vroegen nog netjes of hij nu klaar was. Ja, zei hij, maar liep vervolgens terug om meer flessen te halen. Dat dachten wij niet en we hebben goed laten merken dat we er nu klaar mee waren en dat we van hem eisten dat hij onmiddellijk de auto in stapte en ons verder zou rijden. Laten we zeggen dat hij daarvan onder de indruk was en deed wat we vroegen. In de auto begon hij vervolgens het bekende verhaal dat hij maar een simpele chauffeur was en zijn baas had hem opdracht gegeven om dit te doen, hij was het er ook niet mee eens. Jaja, waar hebben we dat eerder gehoord? Het is altijd de schuld van een ander, it wasn't me, mijn naam is haas, ik weet van niks. Ja en wij zijn gekke Gerritje.
De toon was gezet en de sfeer werd er niet beter op. Maar het was nog niet klaar. In Jinja, reed onze chauffeur een benzinetankstation op en mompelde iets van 20.000 tanken. We vroegen waarom we gingen tanken, want de tank was nog halfvol. Ja, dat was voor zijn baas, zei hij. Prima, als jij het betaalt. Maar zodra de 20.000 getankt was, vroeg hij ons te betalen. Hoezo??? Hij beweerde dat de huidige hoeveelheid benzine niet genoeg was, terwijl wij zeker wisten van wel. Wij weigerden te betalen en hij had geen geld. Dan heb je een patstelling. Dus we hebben zijn baas gebeld, die ons gelijk gaf. De chauffeur vertelde doodleuk aan zijn baas dat hij ons opgehaald had met nog een kwart volle tank, terwijl wij toch echt gezien hadden dat de tank toen leeg was. Met een stalen gezicht liegt deze man gewoon in ons gezicht. Alsof hij het zelf gelooft. En hij ging maar door, hij was een ervaren chauffeur, hij wist hoeveel er in de tank moest, hij was geen dief. Nou, wij weten niet hoe je het moet noemen, maar dit was niet fris.
Uiteindelijk kregen we excuses van de verhuurder voor de chauffeur en zijn gedrag en hij beloofde ons alles terug te betalen, wat hij op het eind van de dag ook keurig heeft gedaan. (Overigens was de verhuurder een Pakistaan en geen Afrikaan, wat hij zelf benadrukte en als reden benoemde waarom hij wel betrouwbaar was....)
Maar goed, het was geen gezellige dag op die manier en het feit dat je zo moet strijden en ruzie moet maken, dat is echt niet leuk. Niks geen relaxte dag met eigen vervoer. Je kunt beter zelf gaan rijden. We hebben ons echt afgevraagd wat wij anders hadden kunnen doen en waarom dit hier zo extreem is. Bedoel, in Azië zijn we ook afgezet of probeerden mensen het, maar als ze merkten dat het niet lukte, dan hielden ze op en even goeie vrienden. Hier gaan ze door tot op het bot. Als het ene truukje niet lukt, dan trekken ze een andere smoes uit hun zak om je geld af te troggelen. En het ergste is nog, dat ze het zelf gerechtvaardigd vinden, omdat ze nu eenmaal minder hebben dan wij.
De chauffeur wist met al zijn ervaring ook nog heg noch steg in Jinja, dus het was maar goed dat we zelf een kaart hadden en hem konden sturen. Want anders waren we helemaal nergens gekomen. Nu kwamen we in ieder geval nog bij de Bujagali Falls.
Die waren best leuk, maar ook niet veel meer dan dat. Het is meer bedoeld om op te gaan raften en het zijn meer stroomversnellingen dan watervallen. We werden meteen belaagd door bootmannen die ons hun boot wilden verhuren voor veel. Maar we wilden nog meer zien en we hadden niet voor niks een auto gehuurd voor de hele dag en bovendien hadden we een boel benzine om op te rijden... Dus geen boot voor ons.
Na de watervallen reden we naar de Source of the Nile Gardens. Zoals het bordje bij het park omschreef, is dit de topattractie van Uganda. Nou, ontzettend top. De foto hierboven laat zien wat je ziet. Ooit was het een waterval, maar door de bouw van een dam is de waterval verdwenen. Een nieuwe dam, die nog in aanbouw is, zal ook de Bujagali watervallen waarschijnlijk laten verdwijnen. Het park is leeg en verlaten en weinig bijzonders. Je moet er nog voor betalen ook. En als je bereid bent om nog meer te betalen dan mag je een half uurtje in een boot zitten, waarmee je naar de "echte" bron van de Nijl gaat. Fantastisch! Wij zijn na een paar foto's maar weer verder gereden.
We gingen verder naar de Kalagala Falls, die wat mooier waren dan de Bujagali Falls en nog gratis ook.
De rest van de dag hebben we wat rondgelopen op een art en craft marktje in Kampala en voornamelijk vastgestaan in het verkeer.
Woensdag 23 februari zijn we naar de Reptile Village in Entebbe gegaan. Dat is een lokaal projectje van een "slangenman", die allerlei reptielen van de dood redt en laat revalideren om ze weer terug te zetten in de natuur. Tegelijkertijd probeert hij de lokale bevolking te leren hoe om te gaan met de reptielen. Groot probleem is hier dat ze veel giftige slangen hebben, maar geen antigif, behalve in een groot ziekenhuis in Kampala. Dat betekent dat als je wordt gebeten, dan is er eigenlijk geen hoop voor je. Dus hij probeert een samenwerking op te zetten met de gezondheidszorg in Westerse landen, om zo meer toegang tot antigif te kunnen krijgen.
Het was een heel interessant centrum, waar veel te zien was. De forest cobra was de eerste slang die we zagen en ook nog zelf konden herkennen, door de kenmerkende brede hals.
Dit is de olive sandsnake.
Een soort mamba.
Mamba's op een hoopje in verschillende vervelstadia.
De enorme python. Hij heeft allemaal littekens op zijn nek, waar de lokale bevolking hem heeft verminkt. Daar is hij nu van aan het herstellen.
De green treesnake.
De ene slang, die de andere bijt.
We mochten een niet-giftige slang vasthouden, de African house snake, die zijn best deed om omhoog te klimmen om je alsnog te bijten. Dan moest je heel hard schudden, zodat hij weer naar beneden viel. Sterke beesten!
Zo zie je hoe deze slang zich weet te camoufleren tussen de takken. Je ziet ze vrij gemakkelijk over het hoofd.
De pufadders of gaboon vipers, die giftanden van 4 centimeter hebben, de langste van alle slangen. Hoe harder je tegenstribbelt als ze bijten, hoe meer gif ze inspuiten, waardoor ze zoveel gif kunnen injecteren, dat er bijna geen tegengif meer te geven valt. Zeer gevaarlijke beestjes dus. En als je ze lastig valt, dan maken ze een puffend geluid. Ze zijn niet heel lang, ten opzichte van andere slangen, maar wel heel dik.
Er waren ook kameleons.
Er is ook een terrarium voor schildpadden. Ook die worden opgevangen en beschermd. Bij deze zie je een wond op zijn schild, waar de lokale bevolking heeft geprobeerd het schild door te hakken om te kijken wat er in zit.... Educatie is geen overbodige luxe.
Ook krokodillen worden soms gebracht. Deze is nog klein, maar er is een groot bassin voor hem in aanbouw.
Uiteindelijk komt het centrum uit op het moeras bij het Victoriameer. De bedoeling is dat daar in de toekomst het centrum wordt uitgebreid met mogelijkheden voor slangensafaris in het moeras en boottochten.
Het was weer een bijzonder en goed opgezet lokaal project, waar je geen entreekosten voor betaalt, maar vrij mag doneren, wat we met plezier hebben gedaan.
